Een ode aan de po (versie 1)

Hoogedel po, o roem van alle tijden,
Aan jou wil ik mijn eerbetoon wijden.
Ik weet dat jij trouw aan je plichten,
zo menige druk wist te verlichten.
En was de nood soms hoog gestegen,
jij was tot redding steeds genegen.
Het is bekend dat jij, zonder klagen,
ons altijd edelmoedig hebt gedragen.
Ook hoe gele, zwarte, bruine en blonden
bij jou immer verlichting vonden.
Helaas ik weet, o schoonste pot aller potten,
dat men vaak met jou ging spotten.
O, onmisbaar stuk in huiselijk leven,
wil jij ons dit euvel vergeven?
Och dat de mensen op deze aarde,
jou zouden respecteren naar je waarde.
Hoe roemrijk is jou verleden.
Jij was ons voor in krijgskunst of in listen,
explosies heb jij meegemaakt voor wij van buskruit wisten.
Trommelvuur hebt gij reeds opgevangen,
toen wij nog pijl en boog aan ons lichaam hadden hangen.
Ook toen wij gifgassen hadden uitgevonden,
wist jij, o po, dat ze reeds lang bestonden.
Ja, men gebruikte jou steeds vol vertrouwen,
en de dingen kreeg je te aanschouwen.
De armen en ook de rijken,
lieten jou hun achterste bekijken.
Je zag ze groot, je zag ze klein, van vorsten en vorstinnen,
je zag ze met en zonder puisten, je zag ze van hele gezinnen.
En of je ze nu zag geheel en al verschrompeld,
jij bleef jezelf, jij werd nooit overrompeld.
Helaas kreeg je van alle naties,
als dank slechts stank voor jou prestaties.
Och dat de komende nageslachten,
hier nog eens verandering in brachten.
Maar ga toch voort, draag gewillig steeds je lasten,
en val niet om als wij in het donker naar jou tasten.
Dan kan het zijn dat jij in beter dagen,
met goud wordt beslagen.