Mijn droom

(de tekst tussen < en > kunnen vervangen worden door eigen familieleden en andere plaatsnaam)

Toen ik vannacht te dromen lag,
hoorde ik opeens een vreemd gelach.
Ik dacht bij m’n eigen vlug eruit,
eé is dé voor een raar geluid?

Ik stoof naar buiten en keek omhoog,
en zie wé speurde daor m’n oog?
Ik zag een heel groot vliegmachien
mee veul bekende zo te zien.

Naar mensen, ach ik schrok me dood,
want was de piloot
mee unne valhelm op d’r gezicht,
ik weet nie hoe, maar ze deed d’r plicht.

Het sturen zit haar goed in ’t bloed,
daarom ging tot nu toe alles goed.
Haar schoonzuster zat er ook bij
en ze zwaaide alle twee naor mij.

En <Marné>, die hadde motte zien,
die zaten boven op ’t vliegmachien.
En om de zenuwe te bedwinge,
gingen ze saomen heel hard zingen.

En onder een net van touw,
daar hing , mee nog ’n vrouw.
Die gilde: “Nou zijn we er geweest
en er is vanavond ook nog feest.”

< > zei: “Mensen opgelet,
We zitten in een heel moeilijk parket.
We motten nou nie meteen ’t ergste vrezen,
ik weet er wa van, want ik heb veul boeken gelezen.”

“Stop!” riep < > nogal woest,
mar zé: “Houd oe eigen koest!
Ge het zeker iets uitgevreten,
ge het beslist ’n kwaai geweten.”

En < > die zagen de zee,
ze hadden nie veul praot meer die twee.
Die hoefde echt geen eten vandaog,
ze hadden het zo al aan hun maog.

en < >,
Die zaten helemaol achterin.
Goed aan de praot met flink wé bier,
as we toch motte gaan, dan mee plezier.

en <Dré Claïn> hadden hoogtevrees,
die twee gilde zich zowat hees.
van schrik, vinden jullie da gek,
vlogen ze om zunne nek.

Boven ging de machine te keer,
“Help!” riep < > “Ik hou ’t nie meer.”
en kropen van schrik al onder de kast,
maar gelukkig had de knuppel goed vast.

< > liet er een vliegen met een zucht,
tjonge, tjonge wat unne lucht.
< > zei: “Ben de gij nou gek,
doe dé thuis, achter, op oe eigen plek.”

Mar mensenlief wat ’n geloop,
heel stond overhoop.
De mensen kwamen allemaal naar buiten,
of loerden stiekem door de ruiten.

< > zegt: “Stil maar hij gaat daolen,
tenminste als de remmmen nie faolen.”
En riep alsmaar: “Stop! Stop!
douwde gij dan op dieje knop.”

“Geef mij dieje knuppel mar” zei < > met de moet in dene schoen,
“Ik weet wel hoe ik dé mot doen.
We zullen er de schrik nog efkes in houwen,
dan hebben we vanavond nog wé om over te mauwen.”

En  < > waren de wijste van het gelijk,
die zeide: “Hou toch as op mee dé gekwijk.
Het landingsgestel mot eerst nog naor benejen,
as dé nie gaat, dan hebben we veul gelejen.”

En < > riepen: “Er is niks an de hand,
We zien de feestmaal al, kék daor aan de rand.”
“Gelukkig mensen” zé “dan gaon we daolen,
maar maak vast ’n kruis, vur as we ’t soms toch nie haolen.”

Ze remde aaf en mie unne plof,
ge zaag alleen mar heel veul stof,
kwamen ze er uit- en afgekropen
En toen, en toen, toen is munne wekker afgelopen.