Daar waren eens zeven wilgen
In ene boerenwei.
Die droegen grote pruiken op
Hun oude harde houten kop
En stonden op een rij.
En hunne pruik met haren
Die kwam nooit tot bedaren-
Zij knikten al maar: “ja en neen,”
Wat dat beduidde, wist er geen!
Toen kwamen er heel veel vogeltjes-
Die bouwden daar hun nest,
Die woonden allen paar aan paar,
En leefden leutig met elkaar,
En vonden ’t opperbest.
En ieder zong een liedje-
Van wiede-wiede-wiede,-
Maar al de wilgen riepen: “Och,
Wat schreeuwen daar die vogels toch!”
Toen kwam de wilde wervelwind-
Die ziet ze daar zo staan,
En draait zich driemaal om, en ziet:
“Wat’s dat nou voor parmantigheid!”
En waait zo op ze aan:-
Eerst deden ze nog deftig.
Maar ’t werd hun gauw te heftig-
Toen riepen ze allen door mekaar:
“O jeminee wat is dat naar!”
Toen kwam een grote regenbui-
Die keek heel boos, en zei:
“Die pruiken vind ik veel te hoog,
Dat’s geen fatsoen, die zijn te droog-
Daar moet wat water bij!”
De wilgen snikten en steenden:
“Wat is dat nat — ze weenden!
“O! riepen ze met ’n lang gezicht,
“Nee, dat vergeten we niet licht!”
Toen kwam een dikke bonte koe-
Die snoof zo’s en zei:”Wel
Zo’n wilgebladje mag ik graag,
Da’s juit goed voor een volle maag
En voor een zwak gestel!
‘k Mag zeker van uw pruiken
Wel ’n kleinigheid gebruiken?”-
De wilgen zuchtten elkander toe:
“Wat zeg je nou van zó een koe!”
Toen werd op ’t laatst hun pruikebol
Zo alleraakligst lang,
Dat iedereen van schrik wegliep-
De vogels riepen:”Piep piep piep”
En werden ook al bang.
En ieder zei:”wat vreeslijk!
Dat’s zeker ongeneeslijk!”
De wilgen dachten:”Dat’s juist fijn,
’t Bewijst dat wij van adel zijn!”
Toen kwam de boerenkapper aan,
Die had een lange schaar-
En knipte met een grote hap,
Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap,
Door àl dat wilgenhaar!
Zij schrokken zelf verbazend,
Maar de andren lachten razend,
En riepen allemaal brutaal:
“Wat bennen jullie nou weer kaal!”
Daar ware’ eens zeven wilgen
In ene boerenwei.
Die droegen grote pruiken op
Hun oude harde houten kop
En stonden op een rij.
En hunne pruik met haren
Die kwam nooit tot bedaren –
Zij knikten al maar: “ja en neen”,
Wat dat beduidde wist er geen.
Toen kwame’ er heel veel vogeltjes –
Die bouwden daar hun nest,
Die woonden allen paar aan paar
En leefden leutig met elkaar
En vonden ’t opperbest.
En ieder zong een liedje –
Van wiede- wiede- wiedje,
Maar al de wilgen riepen: “Och,
Wat schreeuwen daar die vogels toch!
Toen kwam de wilde wervelwind –
Die ziet ze daar zo staan,
En draait zich driemaal om, en zeit:
“Wat ’s dat nou voor parmantigheid!”
En waait zo op ze aan: –
Eerst deden ze nog deftig,
Maar ’t werd hun gauw te heftig –
Toen riepen ze allen door mekaar:
” O jeminee wat is dat naar!”
Toen kwam een grote regenbui –
Die keek heel boos, en zei:
“Die pruiken vind ik veel te hoog,
Dat ’s geen fatsoen, die zijn te droog –
Daar moet wat water bij!” –
De wilgen snikte’ en steenden:
“Wat is dat nat! – – ze weenden!
“O!” riepen ze met ’n lang gezicht,
” Nee, dát vergeten wij niet licht!”
Toen kwam een dikke bonte koe –
Die snoof zo’ s en zei: “wel
Zo ’n wilgeblaadje mag ik graag,
Dat ’s juist goed voor een volle maag
En voor een zwak gestel!
‘k Mag zeker van uw pruiken
Wel ’n kleinigheid gebruiken?”
De wilgen zuchtte’ elkander toe:
“Wat zeg je nou van zó een koe!”
Toen werd op ’t laatst hun pruikebol
Zo alleraakligst lang,
Dat iedereen van schrik wegliep –
De vogels riepen: ” piep piep piep!”
En werden ook wat bang.
En ieder zei: “wat vreeslijk!
Dat ’s zeker ongeneeslijk?”
De wilgen dachten: “Dat ’s juist fijn,
’t Bewijst dat wij van adel zijn!”
Toen kwam de boerenkapper aan,
Die had een lange schaar –
En knipte met een grote hap,
Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap
Door al dat wilgenhaar! –
Zij schrokken zelf verbazend,
Maar de andren lachten razend,
En riepen allemaal brutaal:
” Wat bennen jullie nou weer kaal!”
Gerelateerd:
Het klokje van zeven Refrein: Kom kleine man, je moet slapen gaan Laat nu je speelgoed…
Zeven dagen lang Wat zullen we drinken zeven dagen lang Wat zullen we drinken wat…
De wilgen Daar ware' eens zeven wilgenIn ene boerenwei.Die droegen grote pruiken opHun ouden…
Carel Steven Adama van Scheltema (1877-1924)
Daar waren eens zeven wilgen
In ene boerenwei.
Die droegen grote pruiken op
Hun oude harde houten kop
En stonden op een rij.
En hunne pruik met haren
Die kwam nooit tot bedaren-
Zij knikten al maar: “ja en neen,”
Wat dat beduidde, wist er geen!
Toen kwamen er heel veel vogeltjes-
Die bouwden daar hun nest,
Die woonden allen paar aan paar,
En leefden leutig met elkaar,
En vonden ’t opperbest.
En ieder zong een liedje-
Van wiede-wiede-wiede,-
Maar al de wilgen riepen: “Och,
Wat schreeuwen daar die vogels toch!”
Toen kwam de wilde wervelwind-
Die ziet ze daar zo staan,
En draait zich driemaal om, en ziet:
“Wat’s dat nou voor parmantigheid!”
En waait zo op ze aan:-
Eerst deden ze nog deftig.
Maar ’t werd hun gauw te heftig-
Toen riepen ze allen door mekaar:
“O jeminee wat is dat naar!”
Toen kwam een grote regenbui-
Die keek heel boos, en zei:
“Die pruiken vind ik veel te hoog,
Dat’s geen fatsoen, die zijn te droog-
Daar moet wat water bij!”
De wilgen snikten en steenden:
“Wat is dat nat — ze weenden!
“O! riepen ze met ’n lang gezicht,
“Nee, dat vergeten we niet licht!”
Toen kwam een dikke bonte koe-
Die snoof zo’s en zei:”Wel
Zo’n wilgebladje mag ik graag,
Da’s juit goed voor een volle maag
En voor een zwak gestel!
‘k Mag zeker van uw pruiken
Wel ’n kleinigheid gebruiken?”-
De wilgen zuchtten elkander toe:
“Wat zeg je nou van zó een koe!”
Toen werd op ’t laatst hun pruikebol
Zo alleraakligst lang,
Dat iedereen van schrik wegliep-
De vogels riepen:”Piep piep piep”
En werden ook al bang.
En ieder zei:”wat vreeslijk!
Dat’s zeker ongeneeslijk!”
De wilgen dachten:”Dat’s juist fijn,
’t Bewijst dat wij van adel zijn!”
Toen kwam de boerenkapper aan,
Die had een lange schaar-
En knipte met een grote hap,
Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap,
Door àl dat wilgenhaar!
Zij schrokken zelf verbazend,
Maar de andren lachten razend,
En riepen allemaal brutaal:
“Wat bennen jullie nou weer kaal!”
Lisette het gedicht van de zeven wilgen staat bij overzicht van gedichten bij de letter W van wilgen. Daar kun je het vinden. https://www.seniorplaza.nl/item/detail/Liedje/de-wilgen
groetjes
De wilgen – C.S. Adama van Scheltema (1877-1924)
Daar ware’ eens zeven wilgen
In ene boerenwei.
Die droegen grote pruiken op
Hun oude harde houten kop
En stonden op een rij.
En hunne pruik met haren
Die kwam nooit tot bedaren –
Zij knikten al maar: “ja en neen”,
Wat dat beduidde wist er geen.
Toen kwame’ er heel veel vogeltjes –
Die bouwden daar hun nest,
Die woonden allen paar aan paar
En leefden leutig met elkaar
En vonden ’t opperbest.
En ieder zong een liedje –
Van wiede- wiede- wiedje,
Maar al de wilgen riepen: “Och,
Wat schreeuwen daar die vogels toch!
Toen kwam de wilde wervelwind –
Die ziet ze daar zo staan,
En draait zich driemaal om, en zeit:
“Wat ’s dat nou voor parmantigheid!”
En waait zo op ze aan: –
Eerst deden ze nog deftig,
Maar ’t werd hun gauw te heftig –
Toen riepen ze allen door mekaar:
” O jeminee wat is dat naar!”
Toen kwam een grote regenbui –
Die keek heel boos, en zei:
“Die pruiken vind ik veel te hoog,
Dat ’s geen fatsoen, die zijn te droog –
Daar moet wat water bij!” –
De wilgen snikte’ en steenden:
“Wat is dat nat! – – ze weenden!
“O!” riepen ze met ’n lang gezicht,
” Nee, dát vergeten wij niet licht!”
Toen kwam een dikke bonte koe –
Die snoof zo’ s en zei: “wel
Zo ’n wilgeblaadje mag ik graag,
Dat ’s juist goed voor een volle maag
En voor een zwak gestel!
‘k Mag zeker van uw pruiken
Wel ’n kleinigheid gebruiken?”
De wilgen zuchtte’ elkander toe:
“Wat zeg je nou van zó een koe!”
Toen werd op ’t laatst hun pruikebol
Zo alleraakligst lang,
Dat iedereen van schrik wegliep –
De vogels riepen: ” piep piep piep!”
En werden ook wat bang.
En ieder zei: “wat vreeslijk!
Dat ’s zeker ongeneeslijk?”
De wilgen dachten: “Dat ’s juist fijn,
’t Bewijst dat wij van adel zijn!”
Toen kwam de boerenkapper aan,
Die had een lange schaar –
En knipte met een grote hap,
Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap
Door al dat wilgenhaar! –
Zij schrokken zelf verbazend,
Maar de andren lachten razend,
En riepen allemaal brutaal:
” Wat bennen jullie nou weer kaal!”