Fiat 500D

Heel mijn jeugd en tienerjaren was daar de Fiat 500. Vreemd genoeg heb ik er nooit een gehad, maar wel vaak achter het stuur gezeten in de showroom van Fiat-dealer Swart in de Parkstraat in Den Haag en later mee proefgereden. Een heerlijk, lief ogend mini model auto, dat in Italië bedoeld was voor arbeidersgezinnen die tot dan toe gebruik maakten van scooters. Duidelijk dat geredeneerd werd vanuit de thuismarkt, want Italianen hadden in de jaren ‘50/’60 inderdaad de lengte van Willy Alberti. Als ik nu een 500’tje tegenkom met een Hollander achter het stuur, ziet het er echt beangstigend uit. Grote man in een heel klein autootje.

Maar ja de emotie blijft. Lange tijd stond hij in mijn jonge jaren op mijn verlanglijstje, maar het is er niet van gekomen. Soms denk ik zal ik er nog eentje kopen, maar ja, het blijft nu natuurlijk toch ouwe meuk en daar kan ik eigenlijk niet tegen, dus dan maar liever de emotionele herinnering. Ik denk dat iedereen hem leuk vindt om te zien. Toen en nu nog steeds.

Motorisch gezien was het destijds ook al minimaal en nu bijna onverantwoord. Een 2 cilinder luchtgekoelde motor met 594 cc en slechts 18 pk met een topsnelheid van 95 kilometer. Om vanuit stilstand op de 80 kilometer te komen moest je 25 tellen wachten en zeker geen tegenwind hebben of naast je een vrachtwagen. Met zijwind was je natuurlijk helemaal jarig. Daarom hadden veel 500 rijders een zak zand in de bagageruimte onder de ‘motorkap’.

Het interieur, nou ja interieur, was natuurlijk ook echt Spartaans. Het dashboard was van metaal, in dezelfde kleur gespoten als de buitenkant met aan de onderkant een zwarte wat opgevulde stootrand. Recht voor je de snelheidsmeter met de optimistisch afgebeelde snelheid van 120 km. Vier controlelampjes en adviesafbeeldingen om bij 30 naar 2, 50 naar 3 en bij 80 naar 4 te schakelen. Links en rechts daarvan een controlelampje voor de knipperlichten en de verlichting. Het leukst was, dat je die lampjes kon draaien waardoor zij sterker of minder sterk straalden. Een soort dimbare dashboardverlichting dus. In het midden het contactslot met links en rechts daarvan een tuimelschakelaar voor de verlichting en de ruitenwissers, met daarboven een asbakje. Achter het stuur links twee hendels achter elkaar geplaatst. De langste voor dimlicht en grootlicht en de kleinere voor de richtingaanwijzers. Links en rechts van de versnellingspook zaten twee omhoogtrekhendeltjes. Één was de choke en de rechter de starter.

Een grote funfactor destijds was het standaard open vouwdak. Plastic hendeltje omlaag en hup naar achter vouwen. Té leuk! Het meubilair was naar de maatstaven van toen ook al erg Spartaans. Een dun met skai bekleed stalen stoeltje dat je in zijn geheel naar voren moest klappen voor de in- en uitstap naar achteren. Voor de rest niets verstelbaar. Handig en ook heel inbraakgevoelig waren de zogenaamde tochtraampjes die je in het voorportier kon open zetten.

Sturen ging natuurlijk vederlicht en ook de bediening van de koppeling. Het gaspedaal was een soort van lepeltje dat bevestigd was aan het middenconsole en dat je naar achteren moest trappen. Het rempedaal moest je flink naar achtertrappen om de trommelremmen hun werk te laten doen. Schakelen deed deze 500 plezierig en was prettig want om hem lekker op snelheid te houden moest dat veelvuldig gebeuren en dat was nou echt autorijden. Zoals u weet heb ik een voorliefde voor Italiaanse auto’s door het design en het rijgedrag. Ik vind het dan ook fantastisch dat het 500 design geherintroduceerd is in de huidige Fiat 500 en dat het zo’n succes is. Top!