Gabriel García Márquez uit Columbia bracht zijn jeugd door in grote armoede. García Márquez werd grootgebracht door zijn grootouders en bezocht een Jezuïetenschool, waarna hij een rechtenstudie volgde aan de nationale universiteit van Bogota. Met negentien jaar begon hij te werken als journalist en hij is journalistiek werk blijven doen naast het schrijven van romans.

Márquez krijgt in 1982 de Nobelprijs voor literatuur. “Zijn romans en korte verhalen, gesitueerd in een bloemrijke wereld vol verwondering waarin realiteit en magisch realisme naadloos in elkaar worden verweven, zijn een afspiegeling van het leven en de conflicten van Zuid-Amerika” aldus het Nobelprijscomité. Márquez was ook publicist, journalist en politiek activist. Hij wordt ook wel de vaandeldrager van het magisch realisme genoemd. Dit is een stroming die zich kenmerkt door het in elkaar laten overlopen van sprookjesachtige en alledaagse gebeurtenissen. De prachtige familiekroniek Honderd jaar eenzaamheid, die in 1972 in Nederlandse vertaling verscheen, zou wereldwijd zou uitgroeien tot zijn bekendste werk.

Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs. Macondo was toen een dorp van twintig huizen, opgetrokken uit leem en riet aan de oever van een rivier vol doorschijnende wateren die zich hals over kop naar beneden stortten door een bedding van stenen, glad en wit en reusachtig als voorhistorische eieren. De wereld was nog zo jong dat vele dingen nog geen naam hadden en om ze te noemen moest je ze aanwijzen met je vinger. Zo begint het fantastische epos Honderd jaar eenzaamheid. Het verhaal gaat over de geschiedenis van het geslacht Buendia en het dorp Macondo en tevens de geschiedenis van het Zuid-Amerikaanse continent. Natuurrampen, uitbuiting en meedogenloze oorlogen bepalen het leven van de Buendias. Het boek is ook een komisch en meeslepend verhaal over een grootvader die vastgebonden aan een kastanjeboom een bovenmenselijke leeftijd bereikt en een zoon die veertig opstanden ontketent en ze alle veertig verliest.

Het verhaal van Kroniek van een aangekondigde dood (1981) gaat over een gigantisch feest ter gelegenheid van een bruiloft in een dorpje. Nog geen vier uur na de huwelijksvoltrekking wordt de bruid naar huis gestuurd, omdat men erachter is gekomen dat ze geen maagd meer is. Onder druk gezet door haar moeder noemt het meisje een jongen uit het dorp als de vermoedelijke dader. Haar broers slijpen de messen en kondigen aan dat ze de jongen gaan vermoorden…

Liefde in Tijden van Cholera (1986) is het onvergetelijke liefdesverhaal van Florentino Ariza en Fermina. Op ongeëvenaarde wijze worden grote thema’s als liefde, dood, ouderdom, noodlot en begeerte samengebracht in een mild en menselijk universum.