Ik ben al een tijdje op zoek naar het gedicht “de dood.
Ik weet eigenlijk geen regels meer, maar vroeger kon ik het helemaal, graag zou ik het weer eens lezen.
Tekst en muziek: Harrie Jekkers, Koos Meinderts en Leon Smit
Klein Orkest – “Ballade van de dood”
Er was eens een koning machtig en groot
Die had slechts een vijand en dat was de dood
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven
Waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven
De koning ontboot toen al zijn geleerden
Die te paard en per koets aan het hof arriveerden
Moge geleerden, zei de koning beleefd
Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft
De jongste geleerde een edele snaak
Riep: vraagt u maar sire, vraagt u maar raak
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken
Of hoe, maar toen werd hij abrupt onderbroken
Wel nee, zei de koning een tikje afwezig
Waarom gaan we dood, kijk dat houdt mij bezig
Niet een der geleerden had zo’n vraag verwacht
Al sla je me dood, zei de jongste heel zacht
De oudste geleerde nam toen het woord
En zei: sire sommige mensen worden vermoord
Anderen komen per ongeluk om
Maar de meesten sterven van ouderdom
De koning zei kribbig: Ja dat wist ik allang
Maar: wat is de dood, Waarom ben ik zo bang
De knapste geleerde zei: mag ik soms even
Misschien moet u, sire, met de dood leren leven
De koning sprong op, zijn woede was groot
En hij schreeuwde: ik eis een antwoord, wat is de dood
Toen sprak een geleerde met veel fantasie
Zal ik eens vertellen sire, hoe ik dat nu zie
De dood komt je halen, de dood raakt je aan
Dus de dood moet in levende lijve bestaan
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf
Leve het leven, weg met het graf
Ach de dood, zei de knapste, is niet te verslaan
Want als je hem beetpakt, dan ga je eraan
Toen kreeg de koning een schitterend plan
Hij zei: ik ken een stokoude, doodzieke man
Hij heeft schat ik nog maar een uurtje te gaan
Dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
En de deur wordt uitnodigend opengezet
Is de dood eenmaal binnen, opweg naar z’n prooi
Dan sluiten we snel de deur van de kooi
Aldus werd besloten, men ging aan de slag
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag
Somber en treurig zat hij achter het glas
Alsof hij een levend museumstuk was
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest
Jaren en jaren vierde men feest
Maar op den duur ging het feesten vervelen
En ging men gevaarlijke spelletjes spelen
Men sprong van torens, in diepe ravijnen
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn
En voerde wat oorlog gewoon voor de gein
En niemand ging dood, geen mens ging verloren
Maar er werden wel steeds meer babies geboren
Het werd alsmaar drukker, men kreeg het benauwd
Er werden zelfs mensen de zee ingedouwd
En honderd jaar later was de lol er vanaf
En ging men weer verlangen naar de rust van het graf
De koning dacht: goed ik ben niet meer bang
Maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
En zei: wat een ellende, waar moet dat heen
De knapste geleerde, inmiddels zo’n drie eeuwen oud
Zei: bevrijd toch de dood, want zo gaat het fout
Maar de jongste geleerde zei: jaha, wie laat hem los
Wie de deur opendoet is als eerste de klos
De koning stond op en zei theatraal
Laat mij het maar doen, gegroet allemaal
Mijn angst voor de dood is nu wel genezen
Ik heb geloof ik meer van het eeuwige leven te vrezen
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot
En stierf in de armen van de gretige dood
Leve de dood, riep het volk dolgelukkig
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Tekst en muziek: Harrie Jekkers, Koos Meinderts en Leon Smit
Klein Orkest – “Ballade van de dood”
Er was eens een koning machtig en groot
Die had slechts een vijand en dat was de dood
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven
Waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven
De koning ontboot toen al zijn geleerden
Die te paard en per koets aan het hof arriveerden
Moge geleerden, zei de koning beleefd
Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft
De jongste geleerde een edele snaak
Riep: vraagt u maar sire, vraagt u maar raak
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken
Of hoe, maar toen werd hij abrupt onderbroken
Wel nee, zei de koning een tikje afwezig
Waarom gaan we dood, kijk dat houdt mij bezig
Niet een der geleerden had zo’n vraag verwacht
Al sla je me dood, zei de jongste heel zacht
De oudste geleerde nam toen het woord
En zei: sire sommige mensen worden vermoord
Anderen komen per ongeluk om
Maar de meesten sterven van ouderdom
De koning zei kribbig: Ja dat wist ik allang
Maar: wat is de dood, Waarom ben ik zo bang
De knapste geleerde zei: mag ik soms even
Misschien moet u, sire, met de dood leren leven
De koning sprong op, zijn woede was groot
En hij schreeuwde: ik eis een antwoord, wat is de dood
Toen sprak een geleerde met veel fantasie
Zal ik eens vertellen sire, hoe ik dat nu zie
De dood komt je halen, de dood raakt je aan
Dus de dood moet in levende lijve bestaan
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf
Leve het leven, weg met het graf
Ach de dood, zei de knapste, is niet te verslaan
Want als je hem beetpakt, dan ga je eraan
Toen kreeg de koning een schitterend plan
Hij zei: ik ken een stokoude, doodzieke man
Hij heeft schat ik nog maar een uurtje te gaan
Dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
En de deur wordt uitnodigend opengezet
Is de dood eenmaal binnen, opweg naar z’n prooi
Dan sluiten we snel de deur van de kooi
Aldus werd besloten, men ging aan de slag
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag
Somber en treurig zat hij achter het glas
Alsof hij een levend museumstuk was
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest
Jaren en jaren vierde men feest
Maar op den duur ging het feesten vervelen
En ging men gevaarlijke spelletjes spelen
Men sprong van torens, in diepe ravijnen
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn
En voerde wat oorlog gewoon voor de gein
En niemand ging dood, geen mens ging verloren
Maar er werden wel steeds meer babies geboren
Het werd alsmaar drukker, men kreeg het benauwd
Er werden zelfs mensen de zee ingedouwd
En honderd jaar later was de lol er vanaf
En ging men weer verlangen naar de rust van het graf
De koning dacht: goed ik ben niet meer bang
Maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
En zei: wat een ellende, waar moet dat heen
De knapste geleerde, inmiddels zo’n drie eeuwen oud
Zei: bevrijd toch de dood, want zo gaat het fout
Maar de jongste geleerde zei: jaha, wie laat hem los
Wie de deur opendoet is als eerste de klos
De koning stond op en zei theatraal
Laat mij het maar doen, gegroet allemaal
Mijn angst voor de dood is nu wel genezen
Ik heb geloof ik meer van het eeuwige leven te vrezen
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot
En stierf in de armen van de gretige dood
Leve de dood, riep het volk dolgelukkig
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig…
De tuinman en de dood – P.N. van Eyck
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: “Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!” –
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
“Waarom,” zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
“Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?”
Glimlachend antwoordt hij: “Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.”