Omdat er geen troostende woorden gevonden konden worden,
was de wens dat de golven uit de zee met zoveel troost op het strand uitrolden.
Golf na golf met een overvloed aan helende troost voor iemand die dat nodig had.
Helaas zijn we dit gedicht kwijtgeraakt. Wie, o wie kent dit gedicht? Het was mogelijk een beetje poëtisch.
De reactie van dhr. Arnold Poortinga was bedoeld voor een andere oproep, heeft hij ons laten weten. Deze is dus verkeerd geplaatst.
Mieke – SeniorPlaza
Je zult verwonderd zijn als j’in dit schrijven
Het handschrift van je vroeg’re vrouw herkent
‘t Is nu zes jaar na d’uitgesproken scheiding
Je bent natuurlijk aan mijn schrift ontwend!
Ik schrijf niet voor mijzelve
Ik doe een plicht als moeder en als mens
Als ‘k je nog eens aan mijn bestaan herinner
Vervul ‘k ons beider kind zijn laatste wens!
Zo is’t gebeurd: hij is uit school gekomen
En klaagde: “Ma, ‘k heb hoofdpijn, ik ben zo moe!”
‘k Was ongerust, hij was nooit sterk, dat weet je
En ‘k bracht hem daad’lijk naar z’n bedje toe
‘k Heb wekenlang de dood z’n prooi bestreden
En handenwringend voor mijn kind gestaan
‘k Heb meer dan ik verdragen kon geleden
Helaas! Hij is toch van mij heen gegaan!
Hij kon zo dikwijls droevig zitten peinzen
Wanneer de jongens uit dezelfde klas
Hem zoveel liefs vertelden van hun vaders
Hij vroeg mij dan waar of zijn vader was
‘k Heb jouwentwil dan altijd maar gelogen
Hem zeggen dat jij slecht was vond ik wreed
Ik schaamde mij dan voor mijn eigen jongen
En zei hem dat jij verre reizen deed!
Als ik hem van z’n vader moest vertellen
Heb ik, al deed ik mij dan zelf geweld
Om niet te doden ‘t kind z’n mooi’ illusies
Jou als een brave vader voorgesteld
Zo hield ie dus z’n mooi’ herinneringen
En op z’n sterfbed vroeg mijn kleine schat
Of ik je in een lange brief wou schrijven
Dat hij je altijd heeft liefgehad!
Hij zei me nog dat hij voor jou zou bidden
Wanneer hij kwam bij Onze Lieve Heer
Toen heeft hij zacht je naam nog uitgesproken
Toen nog een kus… en ‘t kindje was niet meer
Ik stuur je hierbij nog z’n laatste portretje
En nog een lokje van z’n blonde haar
Ik deed m’n plicht en heb ‘k je leed berokkend
‘t Was toch ons kind, vergeef ‘t mij dan maar!
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
De reactie van dhr. Arnold Poortinga was bedoeld voor een andere oproep, heeft hij ons laten weten. Deze is dus verkeerd geplaatst.
Mieke – SeniorPlaza
Kindjes laatste wens (Kees Pruis 1889-1957)
Je zult verwonderd zijn als j’in dit schrijven
Het handschrift van je vroeg’re vrouw herkent
‘t Is nu zes jaar na d’uitgesproken scheiding
Je bent natuurlijk aan mijn schrift ontwend!
Ik schrijf niet voor mijzelve
Ik doe een plicht als moeder en als mens
Als ‘k je nog eens aan mijn bestaan herinner
Vervul ‘k ons beider kind zijn laatste wens!
Zo is’t gebeurd: hij is uit school gekomen
En klaagde: “Ma, ‘k heb hoofdpijn, ik ben zo moe!”
‘k Was ongerust, hij was nooit sterk, dat weet je
En ‘k bracht hem daad’lijk naar z’n bedje toe
‘k Heb wekenlang de dood z’n prooi bestreden
En handenwringend voor mijn kind gestaan
‘k Heb meer dan ik verdragen kon geleden
Helaas! Hij is toch van mij heen gegaan!
Hij kon zo dikwijls droevig zitten peinzen
Wanneer de jongens uit dezelfde klas
Hem zoveel liefs vertelden van hun vaders
Hij vroeg mij dan waar of zijn vader was
‘k Heb jouwentwil dan altijd maar gelogen
Hem zeggen dat jij slecht was vond ik wreed
Ik schaamde mij dan voor mijn eigen jongen
En zei hem dat jij verre reizen deed!
Als ik hem van z’n vader moest vertellen
Heb ik, al deed ik mij dan zelf geweld
Om niet te doden ‘t kind z’n mooi’ illusies
Jou als een brave vader voorgesteld
Zo hield ie dus z’n mooi’ herinneringen
En op z’n sterfbed vroeg mijn kleine schat
Of ik je in een lange brief wou schrijven
Dat hij je altijd heeft liefgehad!
Hij zei me nog dat hij voor jou zou bidden
Wanneer hij kwam bij Onze Lieve Heer
Toen heeft hij zacht je naam nog uitgesproken
Toen nog een kus… en ‘t kindje was niet meer
Ik stuur je hierbij nog z’n laatste portretje
En nog een lokje van z’n blonde haar
Ik deed m’n plicht en heb ‘k je leed berokkend
‘t Was toch ons kind, vergeef ‘t mij dan maar!