grootvadersklokje

3 reacties

1. Audje B

   3 februari 2017 om 11.30

   Dank u wel allen… dit is wat ik zocht. Onze moeder vertelde het vaak. Nu ze er niet meer is, kon ik het haar niet meer vragen. Nu ga ik het mijn kids vertellen.
2. Arnold Poortinga

   1 februari 2017 om 18.43

   Het geschenk (Rosalie Loveling, 1834-1875)

   Hij trok het schuifken open,
   Het knaapje stond aan zijn zij,
   En zag het uurwerk liggen:
   “Och grootvader, geef het mij?”

   “‘k Zal ’t u wel eens geven,
   Toekomende jaar misschien.
   Als gij wel leert en braaf zijt,”
   Zei de oude, “wij zullen zien.”

   “Toekomend jaar!” sprak het knaapje,
   “O Grootvader, maar dan zoudt
   Ge lang reeds kunnen dood zijn:
   Ge zijt zo ziek en oud!”

   En de oude man stond te peinzen,
   En hij dacht: “het is wel waar”.
   En zijn lange vingren streelden
   Des knaapjes krullend haar.

   Hij nam het zilvren uurwerk,
   En de zware keten er bij.
   En lei ze in de gretige handjes,
   “t Komt nog van uw vader,” sprak hij.

   Daar was een grafje gedolven;
   De scholieren stonden er rond,
   En een oude man boog met moeite
   Nog ene knie naar de grond.

   Het koele morgenwindje
   Speelde om zijn haren zacht;
   Het gele kistje zonk neder:
   Arm knaapje, wie had dat gedacht!

   Hij keerde terug naar zijn woning,
   De oude vader, en weende zo zeer,
   En lei het zilvren uurwerk
   In ’t oude schuifken weer.
3. cor heuvelmans

   31 januari 2017 om 23.55

   alsjeblieft hier het gedicht

   Het Geschenk – Rosalie Loveling

   Hij trok het schuifken open,
   Het knaapje stond aan zijn zij,
   En zag het uurwerk liggen:
   “Och Grootvader, geef het mij!”

   “Ik zal ’t u wel een geven,
   toekomend jaar misschien,
   als gij wel leert en braaf zijt.”
   Zie de oude, “we zullen zien”.

   “Toekomend jaar!” sprak ’t knaapje.
   “O Grootvader, maar dan zoudt
   Ge lang reeds kunnen dood zijn;
   ge zijt zoo ziek en zoo oud!”

   En de oude man stond te peinzen;
   En hij dacht: “Het is wel waar!”.
   En zijn lange vingren streelden
   Des knaapjes krullend haar.

   Hij nam het zilver uurwerk
   En de zware keten er bij
   En lei ze in de gretige handjes.
   “’t Komt nog van uw vader,” sprak hij.

   Daar was een grafje gedolven,
   De scholieren stonden er rond,
   En een oude man boog met moeite
   nog eene knie naar den grond.

   Het koele morgenwindje
   Speelde om zijn haren zacht;
   Het gele kistje zonk neder…
   Arm knaapje, wie had dat gedacht!

   Hij keerde terug naar zijn woning,
   de oude vader, en weende zoo zeer,
   en lei het zilvren uurwerk
   in ’t oude schuifken weer.