Lief Vrouwke aan de boom

Lief Vrouwke aan de boom.
Lief Vrouwke dat er eenzaam staat in kleine boomkapel
met roze blos op blank gelaat en ogen blauwend hel zoals de zuivere zomerlucht.
Lief Vrouwke zijt jij dan niet beducht zo heel alleen in het wijde woud
waar rond de avond vouwt?
Wanneer het vriendelijk zonnelicht door gladde hemel glanst
door labberende blaren spicht en op de zoden danst.

Lief Vrouwke dan is woning schoon en ziet je het nauw bekropen woon om
mooie lach op rode mond, op al wat leeft in ’t rond.
Maar, als het onweer, als het fel door de bange bomen zoeft zijn dan uw ogen noch zo fel?
Niet traning overdroefd en klem je dan je kindje dat je draagt en dat je vast omvat niet angstig tegen ’t hart dat zwaar bonst bij het nare gekraakt?

Neen?, zijt jij immer zo gerust?
en hou jij je kindje in ’t oom wanneer je het nurieend hebt gesust zo tegen oude boom.
En als de donker dreigend rolt en stormen rond u huilend gold, en regen striemd met guur geweld dan, zijt jij niet ontsteld?
Ach, neem mij dan bij U in stil van uwe kleine kruis en sus mij als ik krimpend ril met moederzoet gesuis.
Laat mij, als je kindje op uw arm ook vredig sluimeren, en verwarm mij aan je borst bij koud gewaai in ’t wijde woud.

Dit gedichtje heb ik mijn moeder horen opzeggen toen ik kind was.
Mijn moeder is ondertussen 89 jaar en dement. Zij leerde het in de school toen ze 13 jaar was. Ben niet zo zeker of ik het juist verstaan heb. Misschien zijn er lieve mensen die mij de juiste tekst kunnen bezorgen?

Bedankt.

Marijke Monté

• Terug naar overzicht