Omdat ik niet weet of het bewuste boek al verkregen is, nog even deze tip.
Op de site: http://www.antiqbook.nl staat het boek diverse malen vermeld, en voor redelijke prijzen. Bovenaan de site staat een leeg vakje, daarin dient de titel of de naam van de schrijver getypt te worden. Dan komen alle beschikbare boeken langs.
Met vr. groeten,
Professor mongolicus
Peter Brusse − 15/01/05, 00:00
Scheel Engeltje, die in werkelijkheid Aat van der Hoeven heette en op 28 december, de feestdag van Onnozele Kinderen, op 59-jarige leeftijd is overleden, werd vooral bekend door het boek dat zijn vader, mr J….
In dezelfde geest had Van der Hoeven, scherp jurist, advocaat te Haarlem, en maatschappelijk betrokken christen, geschreven over zijn verstandelijk gehandicapte zoontje, ‘Onze Aat, dit schele kindje, een engel uit de hemel.’
Scheel Engeltje werd geboren in 1945, als vierde zoon in het gezin. ‘De grote Ploeger had een diepe vore gesneden in onze ziel. Het was vreemd om daar toch rijkdom in te ervaren.’
De ouders worstelden met het groot verdriet. Zij vroegen of het niet beter was als Aat zou sterven. Maar bovenal was het de taak om het hoofd te buigen, zich te laten breken, ‘want alleen een gebroken mens staat in rechte verhouding tot God. Wie door hem gedragen wil worden, moet opgeven zelf te willen lopen.’
De rust en aanvaarding kwamen: ‘Hij was gelukkiger dan wij, die altijd moeten gaan met de last van onze tekorten.’ Aat werd het zonnetje in huis: ‘In het land der mongolen is Aat koning.’
Scheel engeltje verscheen in 1949. ‘Dat was toen heel bijzonder om daar zo eerlijk en open over te schrijven. Zo’n kind stopte je weg, thuis of in een inrichting.’, zegt Hendrik Jan, de oudste broer. Het is in meer dan tien talen vertaald. Maar Gabri de Wagt, de VARA-radio-verslaggever, die ook zelf een verstandelijk gehandicapt kind had, vond het ‘een schijnheilig boek’.
Aat verhuisde mee richting Soestdijk. Zijn vader werd er een gezien lekeprediker van de doopsgezinde broederschap. Zijn diensten in Baarn en omgeving konden zo ontroeren dat men zei: ‘Ik heb vanmorgen wel twee zakdoeken vol gehuild.’
Op zijn achttiende kon Aat naar de sociale werkplaats. Op zijn 24ste ging hij naar een tehuis voor verstandelijk gehandicapten. Zijn vader schreef toen vol verdriet: Afscheid van een engel. Aat kwam de weekenden thuis; na de dood van zijn ouders, bij de broers. ‘Bij de verjaardagen van de andere broers liet je wel eens verstek gaan, maar nooit bij die van Aat,’ zegt Hendrik Jan. ‘En natuurlijk met Kerstmis was hij er altijd bij. Hij genoot van mooi gedekte tafels, at met mes en vork en dan zeiden we wel eens: hij is de best opgevoede mongool.’
Midden jaren negentig moest Aat de werkplaats verlaten, omdat zijn productie te laag was.
‘Onbegrijpelijk, maar inderdaad, Aat was niet de slimste. Hij kon niet zelfstandig reizen, was slecht te verstaan, schreef zijn naam als ATA, maar had een geweldige intuïtie. Daarom zeiden we: professor mongolicus.’
Hij kon terecht op het dagverblijf De Hoeve in Laren waar hij karton moest snijden voor hergebruik. Dit vond hij onder zijn waardigheid en liep boos naar het atelier waar hij mocht schilderen en boetseren. Daar is hij is blijven komen tot hij ziek werd. ‘Een paar weken voor zijn dood hebben we met zijn allen nog boerenkoolmaaltijd gehad. Prachtig. Dat Scheel Engeltje, dat lieve broertje van ons, heeft ons zoveel liefde en rijkdom gebracht.’
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Omdat ik niet weet of het bewuste boek al verkregen is, nog even deze tip.
Op de site: http://www.antiqbook.nl staat het boek diverse malen vermeld, en voor redelijke prijzen. Bovenaan de site staat een leeg vakje, daarin dient de titel of de naam van de schrijver getypt te worden. Dan komen alle beschikbare boeken langs.
Met vr. groeten,
Professor mongolicus
Peter Brusse − 15/01/05, 00:00
Scheel Engeltje, die in werkelijkheid Aat van der Hoeven heette en op 28 december, de feestdag van Onnozele Kinderen, op 59-jarige leeftijd is overleden, werd vooral bekend door het boek dat zijn vader, mr J….
In dezelfde geest had Van der Hoeven, scherp jurist, advocaat te Haarlem, en maatschappelijk betrokken christen, geschreven over zijn verstandelijk gehandicapte zoontje, ‘Onze Aat, dit schele kindje, een engel uit de hemel.’
Scheel Engeltje werd geboren in 1945, als vierde zoon in het gezin. ‘De grote Ploeger had een diepe vore gesneden in onze ziel. Het was vreemd om daar toch rijkdom in te ervaren.’
De ouders worstelden met het groot verdriet. Zij vroegen of het niet beter was als Aat zou sterven. Maar bovenal was het de taak om het hoofd te buigen, zich te laten breken, ‘want alleen een gebroken mens staat in rechte verhouding tot God. Wie door hem gedragen wil worden, moet opgeven zelf te willen lopen.’
De rust en aanvaarding kwamen: ‘Hij was gelukkiger dan wij, die altijd moeten gaan met de last van onze tekorten.’ Aat werd het zonnetje in huis: ‘In het land der mongolen is Aat koning.’
Scheel engeltje verscheen in 1949. ‘Dat was toen heel bijzonder om daar zo eerlijk en open over te schrijven. Zo’n kind stopte je weg, thuis of in een inrichting.’, zegt Hendrik Jan, de oudste broer. Het is in meer dan tien talen vertaald. Maar Gabri de Wagt, de VARA-radio-verslaggever, die ook zelf een verstandelijk gehandicapt kind had, vond het ‘een schijnheilig boek’.
Aat verhuisde mee richting Soestdijk. Zijn vader werd er een gezien lekeprediker van de doopsgezinde broederschap. Zijn diensten in Baarn en omgeving konden zo ontroeren dat men zei: ‘Ik heb vanmorgen wel twee zakdoeken vol gehuild.’
Op zijn achttiende kon Aat naar de sociale werkplaats. Op zijn 24ste ging hij naar een tehuis voor verstandelijk gehandicapten. Zijn vader schreef toen vol verdriet: Afscheid van een engel. Aat kwam de weekenden thuis; na de dood van zijn ouders, bij de broers. ‘Bij de verjaardagen van de andere broers liet je wel eens verstek gaan, maar nooit bij die van Aat,’ zegt Hendrik Jan. ‘En natuurlijk met Kerstmis was hij er altijd bij. Hij genoot van mooi gedekte tafels, at met mes en vork en dan zeiden we wel eens: hij is de best opgevoede mongool.’
Midden jaren negentig moest Aat de werkplaats verlaten, omdat zijn productie te laag was.
‘Onbegrijpelijk, maar inderdaad, Aat was niet de slimste. Hij kon niet zelfstandig reizen, was slecht te verstaan, schreef zijn naam als ATA, maar had een geweldige intuïtie. Daarom zeiden we: professor mongolicus.’
Hij kon terecht op het dagverblijf De Hoeve in Laren waar hij karton moest snijden voor hergebruik. Dit vond hij onder zijn waardigheid en liep boos naar het atelier waar hij mocht schilderen en boetseren. Daar is hij is blijven komen tot hij ziek werd. ‘Een paar weken voor zijn dood hebben we met zijn allen nog boerenkoolmaaltijd gehad. Prachtig. Dat Scheel Engeltje, dat lieve broertje van ons, heeft ons zoveel liefde en rijkdom gebracht.’
Heel hartelijk bedankt voor de reactie,
ben er erg blij mee
groeten
J.v/d Hoeve is de schrijver/ster.