De voddenraper

Bij nacht wanneer meest alle menschen slapen
Dan treedt ik welgemoed mijn woning uit,
‘k Ga op straat om vodden op te rapen,
En vindt haast elken nacht een goede buit.
Lompen, papieren, soms ook oude kleeren,
Komen mij altijd goed van pas.
Maar laat ik nu eens gaan examineeren,
Wat deze nacht mijn vangst ook alweder was.

Dit groen papier is wis een minnebriefje,
Ik vind het toch een allervreemdst pleizier
Maar waarschijnlijk schreef ik eens aan m’n zoeteliefje,
‘k Nam dan van ’t allergrofste kastpapier.
‘k Vind het laf aldus zijn liefde te verklaren,
Hoe gek wanneer men zulk een briefje ziet
Ik zal het intusschen in mijn zak bewaren,
Want ’t is toch maar een vod en anders niet.

Wat is dit nu, het lijken waarlijk prenten,
Neen, ’t is ’t adres van den bankier Brunac,
Hij bedient trouw al zijn correspondenten,
Dat is een slof, die stop ik in mijn zak.
Wat heb ik hier? het is een proclamatie
Aan alle leden van de schutterij,
En dit papier is een renofatie
Van de belasting, br … dat is er ook bij.

Wat staat er toch op dit papier geschreven,
Plan tot ontwerping van een nieuwe krant.
Dat zal ik spoedig weer een plaatsje geven,
In ’t midden van mijn oude voddenmand.
Hier is een prijscourant van staatspapieren,
Grieken, Turken, Grenada’s enzovoort,
Gij zult mijn mand voorzeker niet ontsieren
Want gij zijt vodden van het eerste soort.

Wat is nu dat papier met fraaie prenten,
Leest hier, Californische Maatschappij,
Daarin besteed ik nimmer mijne centen,
Dan speel ik liever in de loterij.
Daar ik van de loterij begin te spreken,
Vind ik hier juist tiends van een lot,
Daar is gewis de kans al op verkeken,
En ’t is dus niets meer dan een simpel vod.

Dit klein papier met zwarte inkt geschreven,
Is een recept, ik heb daarvan verstand,
Kina, Rhababar, ’t is om te leven,
Spoedig daarmee naar de snippermand.
Hier is een pakje oude linnen lappen,
En daar een stuk gebroken vensterglas,
Wij vinden somtijds allerhande grappen,
In ons beroep komt alles goed van pas.

Zou ik van alles de verklaring geven,
Men stopte mij gewis achter het slot,
Want is men oud, begrijpt men eerst het leven,
En roept men vaak uit, wat was ik toch een zot.
Wil dan op aard naar deugd en waarheid streven,
En ga uw weg dan zachtjes an zoo voort,
Er is veel bluf en onzin in dit leven,
Haast alles vodden wat men ziet of hoort.