Pierlala

Komt hier al by, aenhoort dees klucht:
het is van Pierlala,
een drollig ventjen vol genucht,
de vreugd van zyn papa.
Wat in zyn leven is geschied,
dat zult gy hooren in dit lied:
’t is al van Pierlala, sa sa !

Zoo zeer was Pierlala bemind
van vaertje en moertje t’ saem;
zy zeyden: ‘hoort eens, lieve kind,
ons eenigen erfgenaem,
gy word haest meester van ons goed;
daerom ziet wel toe wat gy doet !’
– ’t Is wel,’ zey Pierlala, sa sa !

‘Papatjen, maek u maer van kant,
dat ik uw schyven heb;
ik zal my draegen heel galant
gelyk een water-snep.
‘k Wil met den bek in ’t nat ook zyn,
altyd verheugd in bier of wyn!
’t Moet op!’ zey Pierlala, sa sa !

Maer als nu was den vader dood,
och armen! Pierlala
die heeft zyn vrienden al genood
op ’t uytvaerd van papa.
Hy hielt niet veel van lekkerny,
hy gafze t’ eten pap en bry;
‘’t is bon,’ zey Pierlala, sa sa !

De vrienden smeirden daer in huys,
voorwaer zoo lange, tot
hy docht: nu wil ik dit gespuys
weêr voeren naer hun kot,
eer ik raeke al myn schyven kwyt,
want ’t is, ma foi, al meer dan tyd;
‘adieu !’ zey Pierlala, sa sa !

Als Pierlala nu was alleen,
wilde hy uyt vreyen gaen;
hy docht: ik zal zoo wel getween
als maer alleen bestaen;
en ziende een meysjen na den zwier,
vroeg: ‘wilde trouwen, gy lodderlyk dier ?
Zeg jae !’ zey Pierlala, sa sa !

‘Ik hebbe geld en goed genoeg
voor u,’ zey Pierlala;
waer op dat aerdig meysjen loeg
en zeyde aenstonds: ‘jae,
maer ‘k wil dat gy my preuve doet
en blyk van uw opregt gemoed.’
‘Sa, komt !’ zey Pierlala, sa sa !

Dus Pierlala bood geld courant
en trouwde met de bruyd;
hy hield ook bruyloft heel plaisant;
maer ’t was haest blydschap uyt,
als hy alomme wierd gevraegd
en van haer crediteurs geplaegt,
‘Dat ’s kael !’ zey Pierlala, sa sa !

Daer van wierd Pierlala zoo dul,
dat hy raekte op den loop,
en met zyn makkers in den krul
liep zuypen stoop by stoop.
Als hy dan t’ huys kwam vol en zat,
hy gaf zyn wyf een schop in ’t gat.
‘Hou daer !’ zey Pierlala, sa sa !

Omdat dit hem stak in den kop,
heeft hy veel geld vertiert;
maer als zyn schyven waeren op,
sprak hy: ‘ik ben geleerd
hoe dat van trouwen komt profyt;
ziet daer, ik ben myn schyven kwyt.
’t Is op !’ zey Pierlala, sa sa !

Als hy had al zyn geld verbruyd,
dan wist hy geenen raed;
als hy om troost ging, elk was uyt:
dan stak hy zich soldaet.
Maer, als hy exerceerde dan,
en aenleyd op een halven man:
‘poef, paf !’ zey Pierlala, sa sa !

Als Pierlala stond op schildwagt
met zyn gelaeden roer,
hy zag in ’t duyster van den nagt
den duyvel of zyn moer;
hy riep al beven: ‘qui va la ?’
maer ’t spook en vraegde daer niet na.
‘O dood !’ zey Pierlala, sa sa !

Hij klom van angst op eenen boom,
en hy viel op den grond;
ja, zoo vol schrik en grooten schroom,
liep hy van daer terstond;
zag een weirdinneken in haer deur
met eenen witten voorschoot veur:
‘hier in !’ zey Pierlala, sa sa !

‘Sa tapt al gauw een kanne bier
of wel een pinte wyn!
want ik ben door oen leelyk dier
geraekt in angst en pyn.’
’t Weirdinneken zette hem by het vier
en kookte een zuypken met plaisier.
‘Sa bon !’ zey Pierlala, sa sa !

Want Pierlala die deelde geld,
zyn moeye die was dood;
hy docht: ik ben nu weer hersteld
en raeken uyt den noot,
waer ik van de soldaetery !
maer hoe zal ik nu raeken vry ?
‘’k Weet raed,’ zey Pierlala, sa sa !

Als hy dat zuypken g’eten had,
sprak hy: ‘’k ben nog meer krank !
’t Is aen myn hart, ‘k en weet niet wat,
‘k en leef geen ure lang!’
Hy maekte dan zyn testament
aen al de vrienden die hy kent.
‘Ik sterf,’ zey Pierlala, sa sa !

Alsdan wierd Pierlala gekist
met bey zijn billekens bloot;
want niemand anders docht of wist
of Pierlala was dood.
Hy werd begraven met de trom,
de klokken luyden al bim bom bom.
‘’t Gaet fraey,’ zey Pierlala, sa sa !

Als men dan naer de kerke kwam,
elk zey: ‘’t is Pierlala !’
Men hem al van de baere nam
en leyden by zyn papa.
De vrienden zeyden al: ‘kom, kom!
de dooden en komen niet wederom!’
– ‘Ik wel !’ zey Pierlala, sa sa !

Als hy nu was in ’t graf, den tyd
van ontrent een halve uer,
de vrienden gingen meer verblyd
als droef te saemen deur;
hy schupte ’t deksel van de kist
en kroop er uyt dat ’t niemand wist:
‘Ik leef !’ zey Pierlala, sa sa !

En Pierlala ging regt naer huys
en vond zyn naeste bloed
en vrienden, met een groot gedruys
daer twisten om zijn goed.
Hy greep den bessem met’er haest;
al die hem zag, stond zeer verbaest !
‘Hier uyt !’ zey Pierlala, sa sa !

Pierlala nu was hersteld,
verzoende hy met zyn vrouw;
hy kwiste voorts niet meer zyn geld,
maer leefde in liefde en trouw;
en als’er van zyn volk noch kwam
hem vragen: ‘zyde op ons nog gram? ’
– ‘Dat ’s uyt !’ zey Pierlala, sa sa !

Maer als de vrienden hem consuys
flatteren kwamen, dan
zey Pierlala: ‘ik ben hier t’ huys
voorwaer als eerlyk man;
als ik zocht troost in mynen nood,
niemand gaf my een bete brood.
Foert, foert !’ zey Pierlala, sa sa !

En was er iemand stout genoeg
van nog te komen na,
om hem te vraegen, laet of vroeg:
‘jaegd weg !’ zey Pierlala.
Dus leefde hy voords in peys en vré
tot een exempel van de sté.
‘’t Was best !’ zey Pierlala, sa sa !

Dus vrienden, die dees raere klucht
hebt g’hoort van Pierlala,
volgt hem in ’t goed doen met genucht,
maer niet in ’t kwisten na;
wilt gy in vrede leven hier,
met Pierlala verlaet den zwier.
Scheyd uit ! met Pierlala, sa sa !